ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ, ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΝΤΑΙ

1. Η προκλητική προσπάθεια επανάληψης της εξαγοράς των πληγέντων από τη κυβέρνηση. Όπως στην Ηλεία, ξέρετε.

2. Η θρασυδειλία της σημερινής αστυνομικής βίας στους δρόμους. Τώρα είναι αργά για οποιαδήποτε «αποκατάστασης της τάξης».

3. Η ανοησίες περί «μεταναστών που πλιατσικολογούν». Οι μετανάστες πάνω στις συνθήκες ακραίας ανομίας έκαναν ότι τους κατέβηκε στο κεφάλι σύμφωνα με τις ανάγκες τους. Οι αποκλεισμένοι απλά μπόρεσαν να φανούν. Έτσι και αλλιώς στις εκδηλώσεις χαράς του 2004, κάποιοι τους μαχαίρωναν, με την ανοχή της σημερινής κυβέρνησης.

4. Η αντιπαράθεση μεταξύ ΚΚΕ-Συριζα όπως την σκηνοθετεί η τηλεόραση. Δεν μας ενδιαφέρουν οι μικροκομμουνιστικές διενέξεις.

5. Η δειλία του ΠΑΣΟΚ και η αδυναμία του να προτείνει πολιτικές λύσεις για την έξοδο από τη κρίση και οι ανέξοδοι συμβολισμοί. Έπρεπε να πάμε χιλιάδες ανάμεσα στα ΜΑΤ και τους σπάστες στο Πολυτεχνείο και όχι να ανάβουμε κεράκια στο Περιστέρι. Έπρεπε να συναντηθεί με τον Αλαβάνο και ας μην δεχόταν ο τελευταίος. Έπρεπε να ζητήσουν θεσμικά να τεθεί υπο κοινοβουλευτική εποπτεία το αρχηγείο της ΕΛΑΣ και άλλα πολλά… Επίσης θα πάμε σε εκλογές με αυτή τη κυβέρνηση; Χρειάζεται τουλάχιστον υπηρεσιακή κυβέρνηση: να μην αρχίσει πάλι η εξαγορά, οι διορισμοί, να μην συνεχιστεί η μοιρασιά της κρατικής διαφήμισης κλπ

6. Η απουσία συζήτησης για την εξέγερση. Το πολιτικό σύστημα οφείλει να αντιδράσει. Κάπως. Υπάρχουν θέματα που πρέπει να συζητηθούν. Τι σημαίνει νέος σήμερα; Θα παραδεχτούμε ότι δεν υπάρχει πια σχολείο στην Ελλάδα; Κλπ κλπ

7. Η ελαφρότητα του ΣΥΡΙΖΑ που επενδύει σε οτιδήποτε βίαιο και νεανικό. Δεν είναι της παρούσης αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να συζητήσουν αυτοί οι άνθρωποι σοβαρά και πολιτικά. Οι σπάστες και οι διαδηλωτές δεν είναι επαναστάτες. Θέλουν καλύτερη ζωή, όχι κρατικοποιήσεις !

8. Οι τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι που καλύπτουν τα γεγονότα και περιγράφουν σαν να μην ξέρουν που ζούμε. Είναι άραγε τυχαίο ότι όταν όλοι βλέπουμε την Β. Σοφίας μιλάνε για την Αμαλίας και τα Προπύλαια λένε «να το Σύνταγμα». Δεν είναι. Τα στελέχη της τηλεόρασης ζουν στο Μαρούσι και πίνουν καφέδες στο Φάρο ψυχικού. Είναι εκτός κοινωνίας αλλά διαμορφώνουν την κοινωνία. Οι ίδιοι δημοκοπούν μετά και μιλούν για «σύστημα» (ο καλύτερος τρόπος να μην θίγεις την πολιτική εξουσία και τη κυβέρνηση) και για φτώχεια (ο καλύτερος τρόπος να καλλιεργείς τη ηττοπάθεια και να επιβουλεύεσαι τις αναπτυξιακές πολιτικές)