Η κριτική του πολιτικού συστήματος εγκλοβίζεται στη συνθηματολογία του διευρυνένου αλλά και οριοθετημένου πολιτικο- δημοσιογραφικού σύμπαντος. Αυτό συμβαίνει παντού. Στην Ελλάδα όμως η ένδεια του, ο κανόνας της χαμηλής καλλιέργειας των περισσοτέρων φορέων του, οξύνουν την μονομέρεια. Η εικόνα και οι συμβολικές πολιτικές σπανίως γίνονται αντικείμενο κριτικής δράσης. Τα πιο έντονα πεδία εξουσία παραμένουν και τα λιγότερο ορατά. Μα και η επιστημονική ματιά δυσκολέυεται να "πέσει" πάνω τους. Οι κοινωνικές επιστήμες παραμένουν στην Ελλάδα εικονοφοβικές, εξορίζουν την μέλετη του οπτικοακουστικού φαινομένου στη ιδιαίτερη πατρίδα των "μέσων".
Αν όντως ισχύει ότι η εικόνα έχει καταφέρει τον πλήρη εποικισμό της πολιτικής, τότε πρέπει επιτέλους να θεωρήσουμε ότι η εικόνα προσφέρει πληροφορία, ειδικού τύπου, και όχι ότι συσκοτίζει.
Η άρτια διαφημιστική εκστρατεία του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας κλπ για την "φορολογική συνείδηση" με εντυπωσιάζει.
Δεν παρουσιάζει μεγάλα έργα (η συγκεκριμένη κυβέρνηση δεν θα τολμούσε να εκφραστεί με τέτοιον τρόπο), δεν δείχνει πως αξιοποίειται υπέρ των πολιτών το φορολογικό έσοδο του Κράτους. Μια νέα γυναίκα απλά εξηγεί ότι οι έλληνες μπορούμε να αλλάζουμε προς το καλύτερο, προς μια πιο υπεύθυνη στάση ζωής. Εξηγεί το αυτονόητο (;) ότι πληρώνοντας φόρους είμαστε κοινωνικά υπέυθυνοι. Το μήνυμα μόνον ως κυνικό μπορεί να καταγραφεί. Εκπέμπτεται από μια πολιτική εξουσία της οποίας τα στελέχη έχουν διασπαθήσει και καταχραστεί το δημόσιο χρήμα. Από μια κυβέρνηση που ασκεί άδικη φορολογική πολιτική και κάνει ελάχιστες δημόσιες επενδύσεις. Το πιο σκληρό όμως σε αυτή την ασύμπωτη σχέση είναι ότι από το 2004 η κυβέρνηση αυτή οργάνωσε και εδράιωσε σημαντικό μέρος της εξουσίας της πάνω στην ηθική, πρακτική και συμβολική διευκόλυνση της φοροδιαφυγής. Η αποδόμηση της όποιας φορολογικής συνείδησης και ανταποδοτικότητας των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, υπήρξε από τους πυλώνες της ειδικής λαικότητας που εγκαθίδρυσε η κυβέρνηση Καραμανλή: τροφοδοσία ενός μικρο-ατομικισμού και αποθέωση της αναζήτησης μη-παραγωγικών μα προσοδοφόρων δραστηριοτήτων-όπως οποιαδήποτε εμπορία και επένδυση στη γη.
Αν όντως ισχύει ότι η εικόνα έχει καταφέρει τον πλήρη εποικισμό της πολιτικής, τότε πρέπει επιτέλους να θεωρήσουμε ότι η εικόνα προσφέρει πληροφορία, ειδικού τύπου, και όχι ότι συσκοτίζει.
Η άρτια διαφημιστική εκστρατεία του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας κλπ για την "φορολογική συνείδηση" με εντυπωσιάζει.
Δεν παρουσιάζει μεγάλα έργα (η συγκεκριμένη κυβέρνηση δεν θα τολμούσε να εκφραστεί με τέτοιον τρόπο), δεν δείχνει πως αξιοποίειται υπέρ των πολιτών το φορολογικό έσοδο του Κράτους. Μια νέα γυναίκα απλά εξηγεί ότι οι έλληνες μπορούμε να αλλάζουμε προς το καλύτερο, προς μια πιο υπεύθυνη στάση ζωής. Εξηγεί το αυτονόητο (;) ότι πληρώνοντας φόρους είμαστε κοινωνικά υπέυθυνοι. Το μήνυμα μόνον ως κυνικό μπορεί να καταγραφεί. Εκπέμπτεται από μια πολιτική εξουσία της οποίας τα στελέχη έχουν διασπαθήσει και καταχραστεί το δημόσιο χρήμα. Από μια κυβέρνηση που ασκεί άδικη φορολογική πολιτική και κάνει ελάχιστες δημόσιες επενδύσεις. Το πιο σκληρό όμως σε αυτή την ασύμπωτη σχέση είναι ότι από το 2004 η κυβέρνηση αυτή οργάνωσε και εδράιωσε σημαντικό μέρος της εξουσίας της πάνω στην ηθική, πρακτική και συμβολική διευκόλυνση της φοροδιαφυγής. Η αποδόμηση της όποιας φορολογικής συνείδησης και ανταποδοτικότητας των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, υπήρξε από τους πυλώνες της ειδικής λαικότητας που εγκαθίδρυσε η κυβέρνηση Καραμανλή: τροφοδοσία ενός μικρο-ατομικισμού και αποθέωση της αναζήτησης μη-παραγωγικών μα προσοδοφόρων δραστηριοτήτων-όπως οποιαδήποτε εμπορία και επένδυση στη γη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου