Δεξιά

Ο νεκρός είναι ακόμα άταφος και ίσως δεν θα έπρεπε να γράφουμε. Το πένθος οφείλει να μην φλυαρεί. Ακολουθούν αποφθεγματικές σκέψεις, ακόμα πολύ ζεστές δυστυχώς, ατελείς και μερικευτικές.

1. Ταυτίζομαι με μια κοινωνία που δεν ποθεί τη βία και στην οποία η ανθρώπινη ζωή λογίζεται πολύ ακριβή.

2. Ζω σε μια κοινωνία που ανέχεται ακόμα τη βία και όπου εύκολα φτιάχνει αντιθετικά μα και συνεργαζόμενα δίπολα ανορθολογισμού. Με τον κάθε πόλο να δίνει τροφή στη βία του άλλου προσδοκώντας να του ανταποδοθεί το φαγητό αυτό.

3. Αυτή η συνθήκη μπορεί να παραπέμπει σε νοοτροπίες της μακράς διάρκειας, όμως έχει τις διακυμάνσεις της, τις ιστορικές. Και επειδή στην Ελλάδα η κυρίαρχη θέση του κράτους στην οργάνωση της κοινωνίας είναι ιδιαίτερη σημαντική, η εκάστοτε κυβερνητική πολιτική και οι συμβολισμοί της έχουν μεγάλη δραστικότητα.

4. Η δολοφονία του Σαββάτου είναι συνδεδεμένη με την πολιτική της Νέας Δημοκρατίας. Όλοι οι λόγοι περί συστήματος είναι σήμερα απαλλακτικοί μιας συγκεκριμένης πολιτικής τη κυβέρνησης και του ίδιου του Κ. Καραμανλή.

5. Ο Καραμανλής αποκινητοποίησε την κοινωνία, την φτώχυνε, χαλάρωσε ακόμα περισσότερο τον κοινωνικό ιστό, έκανε την κοινωνική συνύπαρξη αδύνατη, επέτρεψε να αναπτυχθούν μόνο «τοπικές» μορφές αλληλεγγύης, αυτές που εύκολα γίνονται αυτάρκεις και κοινοτιστικές. Αυτές που εγκλωβίζουν τα άτομα και ενίοτε τα στρέφουν στην βαναυσότητα. Ο αστυνομικός ανήκε σε μια τέτοια συλλογικότητα.

6. Ο Καραμανλής αποδυνάμωσε όλους τους θεσμούς: το έκανε ως σκληρός νεοφιλελέυθερος, που είναι, στην οικονομία, αφήνοντας ανοιχτή την δυνατότητα του πιο ισχυρού και του πιο ανομικού να κερδοσκοπεί επί των άλλων και ως προνεωτερικός-συντηρητικός, που είναι, επιτρέποντας κάθε αυθαιρεσία της εξουσίας και καλλιεργώντας την ηττοπάθεια και την μοιρολατρεία, ναι ναι την μοιρολατρεία, στα άτομα. Ο ίδιος συνεχώς εμφανίζεται ως θύμα των καιρών και των ισχυρών. Όταν ξυπνάει από την προσωπική ευδαιμονία και αδιαφορία, εμφανίζεται ως βασιλιάς και όχι ως υπόλογος για την κυβερνησή ΤΟΥ.

7. Η αστυνομία έχασε την αξιοπρέπεια της, τους περιορισμούς της, αδιαφόρησε για το έγκλημα, έγινε μια αυτονομημένη κοινότητα χωρίς κοινωνικό έλεγχο και δημοκρατική λειτουργία. Έγινε δολοφονική πλέον.

8. Η βία των από κάτω νομιμοποιήθηκε ως μοιραία.

9. Και η κοινωνία δεν αντιστάθηκε στην αποδιάρθρωσή της. Είναι πραγματικά θλιβερή η περσινή εικόνα του ΠΑΣΟΚ στην εσωκομματική του προεκλογική αφασία και φατριασμό. Την στιγμή ακριβώς που η κοινωνία κατέπιπτε και υποτασσόταν στην πιο ανορθολογική και κυνική σχέση με τη βία (και αναφέρομαι στην πολιτική ανοχή απέναντι στις πυρκαγιές και τα θύματα τους) το ΠΑΣΟΚ ασχολιόταν με το συγκρότημα Λαμπράκη και τα φέουδα του μέλλοντος του.

10. Σήμερα με έναν νέο άνθρωπο δολοφονημένο χωρίς καμία δικαιολογία, η βία ανακυκλώνεται και η κυβέρνηση διαχειρίζεται το δικό της μέλλον. Είναι πρόδηλο ότι τα επιτελεία της αναρωτιούνται τι «συμφέρει»; Να επενδύσουν στην κρατική βία για να αποστρέψουν τα βλέμματά μας από σκάνδαλα που αγγίζουν αν όχι τα βιβλιάρια της Ραφήνας, σίγουρα το νέο-συντηρτικό κοσμό-συστημά της που τόσο καλά εκφράστηκε από τον Ρουσσοπουλο, να συσπειρώσουν τους τρομαγμένους; Να αφήσουν τις πόλεις στο έλεος των εξεγερμένων; Το σίγουρο είναι ότι ο κυνισμός περισσεύει.

11. Κοινωνική συνοχή κλονισμένη, κυβέρνηση που χαμηλώνει συνέχεια τον πήχη ώστε να κρίνεται με όρους καταστροφής, πρωθυπουργός εγκλωβισμένος στα προσωπικά του προβλήματα και την αμφιθυμία του απέναντι στον ρόλο του, πολιτικό σύστημα υποταγμένο σε μικρές ιδιοτέλειες, τους εκβιασμούς του δημοσιογραφικού συστήματος, μια δημοσκοπική τρομοκρατία χωρίς κανόνες και μια Αριστερά που δεν τολμάει να προφέρει τη λέξη «Δεξιά», ακόμη, και ένα ΠΑΣΟΚ που λουφάζει για η κατηγορία του συστημισμού θα του αποδωθεί ότι και αν πει. (αν και αμφιβάλλω αν έχει να πει κάτι… μεταξύ τεχνοκρατίας και αγραμματοσύνης οι κοινωνική σκέψη και ο πολιτισμικός στοχασμός είναι και εκεί είδος σπάνιο)

12. Η προσωπική μου στεναχώρια δεν αφορά κανέναν. Όμως ο θυμός των νέων, με τις πολλαπλές συνδηλώσεις του, και η θλίψη των μεγάλων που την βλέπω αληθινή, έχουν ένα περιβάλλον: μια κοινωνία χωρίς στόχους, χωρίς προσδοκίες, παραδομένη στα συμφέροντα, μια κοινωνία όπου κανείς δεν μπορεί να ξεχωρίσει ρόλους για τον εαυτό του και για τους άλλους και ένα κράτος που σαν πανικόβλητο θηρίο μπορεί να σκοτώνει και μετά να κρύβεται.

13. Άκουσα τον Καραμανλή να μιλά για τον νεκρό και τον αποκαλεί «Αλέξη». Αυτή η χυδαία οικειοποίηση είναι η πεμπτουσία της Δεξιάς ύπαρξης.

14. Έπονται συνέχειες.